Դրախտն այրվում է (Միքա Գուստաֆսոն, Շվեդիա/Դանիա/Ֆինլանդիա/Իտալիա, 2023), Միջազգային մրցույթ, 7․07 19։30, 8․07 12։30 Կինոյի տան Մեծ դահլիճ
Միքա Գուստաֆսոնի «Դրախտն այրվում է» ֆիլմը, որ պատմում է երեք քույրերի մասին, որոնց կապը փորձության է ենթարկվում դաժան իրողությունների ֆոնին, վարպետորեն քննում է ընտանեկան փխրուն փոխհարաբերությունները և սոցիալ-տնտեսական խնդիրների դիմագրավումը: Գուստաֆսոնի աշխույժ ռեժիսուրան, որ հիշեցնում է Դարդեն եղբայրների ռեալիզմը և Լարս ֆոն Թրիերի հոգեբանական լարվածությունը, առաջ է բերում քույրերի փոթորկահույզ աշխարհում ընկղմված լինելու զգացում: Քույրերից ավագը՝ Լաուրան, ժամանակից շուտ հայտնվելով խնամակալի դերում, լուռ տոկունության մարմնացում է, մինչդեռ Միրան և Սթեֆին տատանվում են աղջկական անմեղության և հասունության միջև։ Ֆիլմի զուսպ տեմպն արտացոլում է նրանց հյուծիչ տառապանքը՝ լարվածություն ստեղծելով նուրբ փոխազդեցությունների և ճնշող մթնոլորտի միջոցով:
Սյուժեի առանցքում հասարակական աջակցության բացակայությունն է: Ֆիլմն առանձնանում է նրանով, որ վեր է հանում համակարգային անտեսումը և հասարակության ձախողումները առանց խրատելու դիտավորության: Փոխարենը, սևեռուն սաունդթրեքն ընդգծում է պատկերների ուժգնությունը՝ շարունակաբար մեծացնելով հուզական ծանրաբեռնվածությունը տոկունության և հուսահատության պահերի շեշտադրմամբ։ Այս ամենը, անշուշտ, հուշում է, որ «Դրախտն այրվում է» ֆիլմը հեշտ դիտվողներից չէ, բայց որպես մարդկային էության խոր վերլուծություն՝ այն դեռ երկար մտորումների տեղիք կտա եզրափակիչ տիտրերի ավարտից հետո:
Ներսես Գևորգյան
Միքա Գուստաֆսոնի «Դրախտն այրվում է» ֆիլմը, որ պատմում է երեք քույրերի մասին, որոնց կապը փորձության է ենթարկվում դաժան իրողությունների ֆոնին, վարպետորեն քննում է ընտանեկան փխրուն փոխհարաբերությունները և սոցիալ-տնտեսական խնդիրների դիմագրավումը: Գուստաֆսոնի աշխույժ ռեժիսուրան, որ հիշեցնում է Դարդեն եղբայրների ռեալիզմը և Լարս ֆոն Թրիերի հոգեբանական լարվածությունը, առաջ է բերում քույրերի փոթորկահույզ աշխարհում ընկղմված լինելու զգացում: Քույրերից ավագը՝ Լաուրան, ժամանակից շուտ հայտնվելով խնամակալի դերում, լուռ տոկունության մարմնացում է, մինչդեռ Միրան և Սթեֆին տատանվում են աղջկական անմեղության և հասունության միջև։ Ֆիլմի զուսպ տեմպն արտացոլում է նրանց հյուծիչ տառապանքը՝ լարվածություն ստեղծելով նուրբ փոխազդեցությունների և ճնշող մթնոլորտի միջոցով:
Սյուժեի առանցքում հասարակական աջակցության բացակայությունն է: Ֆիլմն առանձնանում է նրանով, որ վեր է հանում համակարգային անտեսումը և հասարակության ձախողումները առանց խրատելու դիտավորության: Փոխարենը, սևեռուն սաունդթրեքն ընդգծում է պատկերների ուժգնությունը՝ շարունակաբար մեծացնելով հուզական ծանրաբեռնվածությունը տոկունության և հուսահատության պահերի շեշտադրմամբ։ Այս ամենը, անշուշտ, հուշում է, որ «Դրախտն այրվում է» ֆիլմը հեշտ դիտվողներից չէ, բայց որպես մարդկային էության խոր վերլուծություն՝ այն դեռ երկար մտորումների տեղիք կտա եզրափակիչ տիտրերի ավարտից հետո:
Ներսես Գևորգյան