Մավրիտանիայում ծնված մալիացի կինոռեժիսոր և պրոդյուսեր, որը հայտնի է գլոբալացումը և տեղահանությունը քննող ֆիլմերով: Կինոարվեստ է ուսանել Մոսկվայի Դաշնային պետական ​​կինոինստիտուտում, իսկ 1990-ականներին բնակություն է հաստատել Ֆրանսիայում: Նրա առաջին լիամետրաժ աշխատանքը՝ «Երջանկությանը սպասելիս» ֆիլմը, 2002–ին Կաննի ՄԿՓ–ում արժանացել է FIPRESCI-ի մրցանակին: Սիսակոյի «Բամակո» (2006) և «Տիմբուկտու» (2014) լիամետրաժ ֆիլմերը լայն ճանաչման են արժանացել։ Վերջինս հավակնել է «Ոսկե արմավենու ճյուղին» և առաջադրվել «Օսկար»–ի՝ որպես լավագույն արտասահմանյան կինոնկար:

Մրցանակակիր կինոռեժիսոր, հունական նոր ալիքի գլխավոր նախաձեռնողի լայն ճանաչում ունի։ Նրա գործերը տարատեսակ ժանրային գեղարվեստական պատմություններ են, որոնք քննում են սեռի, դասի և այլության գործուն ուժը: Ցանգարիի ֆիլմերը բնորոշվել են որպես «խելահեղ ողբերգություններ»: 2004–ին   Աթենքի ամառային օլիմպիական խաղերի բացման արարողության արտապատկերման դիզայները և տեսառեժիսոր-պրոդյուսերն է եղել՝ արժանանալով «Էմի» մրցանակին «լավագույն ուղիղ հեռարձակում» անվանակարգում: 2009–ին Աթենքի Ակրոպոլիսի թանգարանի բացման համար ստեղծել է «Արտացոլումներ» (տեղում քարտեզագրական արտապատկերումներ) եռաչափ մեծածավալ անիմացիոն աշխատանքը: Հիմնել է Haos Film-ը, որն արտադրական և հետարտադրական կենտրոն է Աթենքում: Haos-ի պրոդյուսերական/համապրոդյուսերական աշխատանքների թվում են Յորգոս Լանտիմոսի «Կինետտա», «Ժանիք» և «Ալպեր», Գեորգիս Գրիգորակիսի «Հողափորը» և Ռիչարդ Լինքլեյթերի «Կեսգիշերից առաջ» ֆիլմերը: Ցանգարին եղել է Լինքոլն կենտրոնի կինոընկերության ռեզիդենտ կինոռեժիսոր, Հարվարդի համալսարանի Ռեդքլիֆի անվան կրթաթոշակառու, DAAD-ի արտիստ-ռեզիդենտ Բեռլինում՝ աշխատելով բեմում իր ռեժիսորական դեբյուտի՝ Վեդեքինդի «Լուլու»–ի վրա, որը պատվիրել էր Զալցբուրգի ամառային փառատոնը, իսկ 2017–ին արժանացել է Բեռլինի կինոարվեստի մրցանակին, որը շնորհել է Գեղարվեստի ակադեմիան։ Ցանգարիի երկրորդ լիամետրաժ ֆիլմի՝ «Աթենբերգ»–ի (2010), պրեմիերան կայացել է Վենետիկի ԿՓ–ի մրցութային ծրագրում, որտեղ Արիան Լաբեդն արժանացել է «Վոլպիի գավաթ» մրցանակին որպես լավագույն դերասանուհի, իսկ ռեժիսորն ինքը՝ Լինա Մանջակապրեի անվան մրցանակին՝ որպես լավագույն կին ռեժիսոր Վենետիկի փառատոնի բոլոր բաժիններում։ Հետագայում ֆիլմը լավագույն կինոնկար է ճանաչվել աշխարհում այլուր։ «Շըվալիեն» (2015) Բրիտանական կինոինստիտուտի Լոնդոնի ԿՓ–ում շահել է լավագույն ֆիլմի համար սահմանված մրցանակը և ԱՄՆ–ում որպես լավագույն արտասահմանյան կինոնկար առաջադրվել «Անկախ ոգի» մրցանակին։ Թե՛ «Աթենբերգը», թե՛ «Շըվալիեն» «լավագույն արտասահմանյան կինոնկար» անվանակարգով ներկայացվել են նաև «Օսկար»–ի։ Ցանգարիի «Հունձք» նոր ֆիլմը, որ շոտլանդական լեռնաշխարհում նկարահանված ռևիզիոնիստական ​​վեսթերն է, առաջին անգամ ցուցադրվել է Վենետիկի ԿՓ–ի մրցույթում և արժանացել «Arte Europe Grand Accord» մրցանակին։ Ցանգարին BBC2/HBO Max-ի «Եռանկյունաչափություն» մինի սերիալի ռեժիսորն ու գործադիր պրոդյուսերն է (պրեմիերան կայացել է 2020–ին Berlinale Series մրցույթում՝ արժանանալով քննադատների գնահատանքին)։ Նա հրավիրված ռեժիսոր է եղել Գրեգ Դենիելսի «Վերբեռնում» գիտաֆանտաստիկ կատակերգական սերիալում (Amazon Prime) և «Բորջա» բազմասերիանոց շքեղ պատմական դրամայւմ։ Կինոյի մասին դասախոսություններ է կարդացել Հարվարդում, Թեքսասի համալսարանում, Բելա Տարի՝ Սարաևոյի կինոակադեմիայում, Լիլի Le Fresnoy ժամանակակից արվեստների սստուդիայում, Օրեգոնի համալսարանի Նոր դպրոցում, Բեռլինի կինոյի և հեռուստատեսության ակադեմիայում և այլուր։ Այժմ Ցանգարին հրավիրված պրոֆեսոր է Կալիֆորնիայի արվեստի ինստիտուտի կինոռեժիսուրայի բաժնում։ Նա Ամերիկայի ռեժիսորների գիլդիայի, Ամերիկյան կինոակադեմիայի և Հունական կինոակադեմիայի անդամ է։ Ժյուրիի անդամ է եղել Կաննի, Բեռլինի, Լոկառնոյի, Թորոնթոյի, Սանդենս, FICUNAM, Cinéma du Reel (Փարիզ) և Visions du Réel (Նիոն) ԿՓ–երում։ Նախագահել է Վենետիկի («Հորիզոններ» ծրագիր), Գյոթեբորգի և Բրիտանական կինոինստիտուտի լոնոդոնյան ԿՓ–երի ժյուրին։

Ռեժիսոր, սցենարիստ: Ծնվել է 1982-ին Ղազախստանի Ջեզքազգան քաղաքում։ 2009-ին ավարտել է Արվեստների ղազախական ազգային ակադեմիան որպես կինոռեժիսոր։ Ադիլխան Երժանովը երկու անգամ մասնակցել է Կաննի և Վենետիկի միջազգային կինոփառատոներին․ նրա «Տերերը» (2014) և «Աշխարհի քնքուշ անտարբերությունը» (2018) ֆիլմերն ընդգրկվել են Կաննի ԿՓ–ի «Հատուկ հայացք» ծրագրում, իսկ Վենետիկի կինոփառատոնի «Հորիզոններ» ծրագրում ներկայացվել է «Դեղին կատուն» (2020), «Էքստրա հորիզոններ»–ում՝ «Գողիաթը» (2022): Վերջինիս դերակատարներ Բերիկ Այտժանովն ու Դանիյար Ալշինովնն արժանացել են «Ոսկե օձաձուկ» մրցանակին որպես լավագույն դերասաններ։ Երժանովը Ասիայի խաղաղօվկիանոսյան կինոակադեմիայի (APSA) անդամ է։ 2019-ին «Սև, սև մարդը» ֆիլմի համար արժանացել է այդ կինոակադեմիայի «Ռեժիսորական ձեռքբերում» մրցանակին։ Նրա«Տերերը» և «Աշխարհի քնքուշ անտարբերությունը» ֆիլմերը APSA–ի մրցանակների հավակնորդ են եղել «լավագույն խաղարկային կինոնկար», «լավագույն սցենար», «օպերատորական ձեռքբերում» անվանակարգերում։ Ադիլխան Երժանովը Եվրոպական կինոակադեմիայի անդամ է։ Նրա գործերը ցուցադրվել են և մրցանակներ շահել միջազգային շատ կինոփառատոներում։ «Տերերն» ընդգրկվել է «100 լավագույն ասաիկան ֆիլմ» կատալոգում, որը 2015-ին լույս է ընծայել Պուսանի ՄԿՓ–ը: 2014-ին Երժանովը մասնակցել է Կաննի ԿՓ–ի Cinefondation–ի արվեստանոցին, նույն տարի եղել նաև «Բեռլինալեի տաղանդներ» ծրագրի մասնակից, իսկ 2010-ին մասնակցել է Լոկառնոյի ԿՓ–ի «Բաց դռներին»։

Ամիր Նադերիի կարիերան սկսվել է 1970-ականներին, որոնք շրջադարձային կետ էին իրանական կինոյում: Իրանի քաղաքային կյանքի իրականության հետ բախվող սովորական մարդու անմշակ, փողոցային նրա պատկերումը ազդարարեց նոր կինոմոտեցում, որը շարունակում է արձագանքել մինչև օրս: Նադերին նկարահանել է նաև մի քանի վավերագրական ֆիլմ, որոնք ցույց են տվել կինոռեժիսորի նրա կարողությունների խորությունը: 1980-ականների սկզբին Նադերիի այնպիսի ֆիլմեր, ինչպիսիք են «Վազորդը» և «Քամի, ջուր, փոշի»–ն, ամրապնդեցին Իրանի դիրքերը միջազգային կինոասպարեզում: 1990-ականների սկզբին Նադերին տեղափոխվեց Միացյալ Նահանգներ՝ շարունակելով իր աշխատանքը որպես անկախ կինոռեժիսոր: Նրա գործերի հետահայաց ցուցադրություններ են կազմակերպվել աշխարհի մի շարք թանգարաններում ու կինոփառատոներում, որոնց թվում են Լինքոլն կենտրոնի կինոընկերությունը (Նյու Յորք), Նյու Յորքի ժամանակակից արվեստի թանգարանը, Փարիզի Ժորժ Պոմպիդու կենտրոնը, Թուրինի կինոթանգարանը (Իտալիա) և Պուսանի ՄԿՓ–ն (Կորեա) շատ այլ միջազգային կինոփառատոների կողքին: Ամիր Նադերին բազմաթիվ մրցանակների է արժանացել աշխարհի խոշոր կինոփառատոներում:

Ծնվել է 1989–ին Կաբարդա-Բալկարական Հնրապետության Նալչիկ քաղաքում։ Կրթությունը՝ Խ. Մ. Բերբեկովի անվան կաբարդա-բալկարական պետական համալսարան, կինոյի և հեռուստատեսության ռեժիսուրա, Ալեքսանդր Սոկուրովի արվեստանոց (2015): Ավարտելուց հետո ապրել է Աբխազիայում, ապա Սանկտ Պետերբուրգում և Մոսկվայում։ Նրա «Սոֆիչկա» առաջին լիամետրաժ աշխատանքը հենված է Ֆազիլ Իսկանդերի համանուն վեպի վրա և թողարկվել է 2016–ին։ Ֆիլմն ընդգրկվել է Տալլինի «Սև գիշերներ» ԿՓ–ի մրցութային ծրագրում և մրցանակի արժանացել Խանտի-Մանսիյսկի դեբյուտային ֆիլմերի «Կրակի ոգի» XV ՄԿՓ–ում։ Կովալենկոյի երկրորդ աշխատանքը՝ «Բռունցքները բացելով» ֆիլմը, նկարահանվել է Հյուսիսային Օսեթիայում ընդամենը 25 օրվա մեջ։ 2021–ին ֆիլմն արժանացել է Կաննի ՄԿՓ–ի «Հատուկ հայացք» ծրագրի գլխավոր մրցանակին և Mubi հեռարձակող ծառայության կողմից տարածման առաջարկ ստացել:

Կարագուլյանը ծնվել է Խորհրդային Հայաստանում։ 18 տարեկանում մեկնել է Հայկական ԽՍՀ-ից՝՝ Սանկտ Պետերբուրգում ծառայելու խորհրդային բանակում։ Այնուհետև՝ 20 տարեկանում, գաղթել է Նյու Յորք, որտեղ առաջին անգամ հանդիպել է Շոն Բեյքերին, որն այդ ժամանակ ուսանում էր Նյու Յորքի համալսարանում։ Բեյքերի բոլոր ֆիլմերում նկարահանվելուց բացի՝ Կարագուլյանը նաև հիշատակվում է որպես «Մանդարին» ֆիլմի պրոդյուսեր՝ բացատրելով. ««Մանդարին»–ում ես օգնեցի հայ դերասանների գտնել, գրեցի հայերեն երկխոսությունները, թարգմանեցի կամ գրեցի ֆիլմի ենթագրերը»։ 2000–ին Շոն Բեյքերի «Չորստառանոց բառեր» ֆիլմն առաջինն էր, որտեղ նկարահանվեց Կարագուլյանը՝ մարմնավորելով բենզակայանի աշխատակցի։ Իսկ 2024–ին արդեն նա նկարահանվել է Բեյքերի «Անորա»–ում։ Ֆիլմի ստեղծման վերաբերյալ Կարագուլյանն ասում է. «Ըստ էության՝ 2009–ին մենք սկսեցինք միասին պատմություն գրել․ դա նման էր Բրայթոն Բիչում կատարվող ընկերական պատմության։ Փորձում էինք իրականացնել, բայց չկարողացանք ֆինանսավորում գտնել… Մի քանի տարի առաջ Բեյքերը զանգեց ինձ ու ասաց, թե գրել է սցենարը, որը կուզենար կարդամ, և ուղարկեց ինձ «Անորան»։ Ես հիացած էի, թե ինչ լավ էր գրված, ինչ սուր սցենար էր։ Սիրահարվեցի դրան։ Եվ, ինչ խոսք, միշտ շփվել ենք կերպարների անունների, որոշ վայրերի, հայերեն կամ ռուսերեն որոշ երկխոսությունների առնչությամբ»։ Մինչ «Անորա»–ից առաջ Կարագուլյանը մտածում էր դերասանական գործից հեռանալու մասին, ֆիլմի հաջողությունը հանգեցրեց ուշադրության աճի և նրա կարիերայի վերականգնման։

Ծնվել է Արևմտյան Բեռլինում։ Նկարչություն, երաժշտություն, փիլիսոփայություն, կրոնագիտություն և դրամատուրգիա է ուսանել, ռեժիսորի օգնական աշխատել է տարբեր թատրոններում, նախքան 1989-94 թթ․ Բեռլինի Գերմանական կինոյի և հեռուստատեսության ակադեմիայում (dffb) ռեժիսուրա և օպերատորություն ուսանելը։ «Ճակատագիր» դիպլոմային ֆիլմի համար 1995–ին արժանացել է Գերմանիայի ազգային կինոմրցանակին։ Այդ ժամանակից ի վեր` որպես ռեժիսոր նկարահանել է մի շարք ֆիլմեր և տեսահոլովակներ, իսկ որպես օպերատոր համագործակցել մի շարք կինոռեժիսորների հետ, ինչպիսիք են՝ Յոսեֆ Փիչխաձեն («Քաղցրավենիք», Իսրայել, 2013), Բելա Տարը («Ճանապարհորդություն դեպի հարթավայր», Հունգարիա, 1995, «Լոնդոնցի մարդը», Հունգարիա/Ֆրանսիա/Գերմանիա, 2007, «Թուրինյան ձին», Հունգարիա/Ֆրանսիա/ԱՄՆ/Գերմանիա, 2011, «Մուհամեդ», 2017., «Անհետ կորածները», Ավստրիա, 2019), Ռուդոլֆ Թոմեն («Տեսանելին և անտեսանելին», Գերմանիա, 2006), Կարինե Թորոսյանը («Քար, ժամանակ, հպում», Կանադա/Հայաստան, 2005) և այլն։ 2016-17 թթ․ Քելեմենը որպես դերասան խաղացել է Լուկա Գուադանյինոյի «Սուսպիրիա» ֆիլմում՝ Թիլդա Սուինթոնի, Ինգրիդ Քավենի, Անգելա Վինքլերի, Դաքոթա Ջոնսոնի և այլոց հետ։ 1995–ից ի վեր նա աշխատել է որպես դոցենտ և վարպետության դասեր ու դասախոսություններ կարդացել տարբեր հաստատություններում՝ Կատալոնիայի կինեմատոգրաֆիական ուսումնասիրությունների կենտրոն (C.E.C.C.) (Բարսելոն), Գեղարվեստի քոլեջ (ESBAG, Ժնև), Հարվարդ համալսարան (ԱՄՆ), Քիդերմինսթեր քոլեջ (Անգլիա), Լատվիայի մշակութային ակադեմիա (LKA), Սանտյագո դե Չիլիի համալսարան - տեսողական մեդիայի արվեստի և գիտությունների բաժին, Թամասատ համալսարան (Բանգկոկ), Բեռլինի գերմանական կինոյի և հեռուստատեսության ակադեմիա, Թել Ավիվի համալսարան - կինոյի և հեռուստատեսության բաժին, Գեղարվեստի ազգային դպրոց (ENBA, (Լիոն), Կինոյի գործարան (Սարաևո, Բոսնիա-Հերցեգովինա) և HBK Saar (Սաարբրյուգեն, Գերմանիա)։ 2000–ից ի վեր Քելերմենը ներկայացումներ է բեմադրել Գերմանիայի տարբեր թատրոններում։ Նրա աշխատանքների հետահայաց ցուցադրությունները ներկայացվել են այնպիսի վայրերում, ինչպիսիք են Նյու Յորքի «Անթոլոգիա» կինոարխիվը, Լոնդոնի «Թեյթ Մոդեռն» թանգարանը, Բուդապեշտի Հունգարական ազգային կինոթատրոնը, ինչպես նաև աշխարհի տարբեր ֆիլմադարաններ, կինոթանգարաններ և կինոփառատոներ։ Քելերմենն իր Kino Kombat Filmmanufactur կինոընկերությամբ արտադրել է սեփական «Անկյալը» ֆիլմը (համապրոդյուսեր՝ Լայմա Ֆրեյմանե, Screen Vision, Լատվիա, 2005), թողարկել կամ համաթողարկել է Անետ Շյուցի «Մոսկաչկան» (համապրոդյուսեր՝ Լայմա Ֆրեյմանե, Screen Vision, Լատվիա, 2005), Դյուլա Մաարի «Հատվածը» (պրոդյուսեր՝ Բելա Տար, TTFilmühely, Հունգարիա, 2007) և Յանա Մարսիկի «Ձեռք ձեռքի»–ն (համապրոդյուսեր՝ Լայմա Ֆրեյմանե, Screen Vision, Լատվիա/Գերմանիա, 2008)։ Ֆրեդ Քելեմենը Կինոարվեստի և գիտության ակադեմիայի (ԱՄՆ), Եվրոպական կինոակադեմիայի, Գերմանական կինոակադեմիայի և Եվրոպական մշակութային խորհրդարանի (ECP) անդամ է։

Ծնվել է 1971-ին Պոզնանում (Լեհաստան)։ Լրագրող, կինոքննադատ, գրող, սյունակագիր, դրամատուրգ։ Հետևյալ վեպերի հեղինակն է՝ «Երեք տղամարդ անկողնում, կատվի մասին էլ չեմ խոսում», «Ես կամ իմ 66 սերերը», «Բացակա», «Դեպի Լոլելայ», գրել է նաև ոչ գեղարվեստական գրքեր՝ «Անիծված փառատոներ», «Մարդիկ, ոչ թե գաղափարախոսություն», «Բարոյական անբասիրության երկիր. ՁԻԱՀ-ի սկիզբը Լեհաստանում»։ Աշխատում է «Կինո» ամսագրում և «Ռեպլիկա» ԼԳԲՏՔ երկամսյա հանդեսում։

Նախքան Իրանից հեռանալը լրագրող և թարգմանիչ է աշխատել գրականության ու կինոյի հանդեսներում և որպես թարգմանիչ հրատարակել երկու գիրք։ Կինոգեղագիտության մագիստրոսի աստիճանով ավարտել է Թուլուզի Ժան Ժորես համալսարանը (Ֆրանսիա) և 2019-ից կինոքննադատ ու լրագրող է «Mag Cinéma» առցանց հանդեսում, որտեղ բազմաթիվ հարցազրույցներ է հրապարակել կինոռեժիսոորների հետ, ակնարկներ միջազգային փառատոներից և նոր թողարկված ֆիլմերի քննախոսություններ։ 2022–ից Ֆրանսիայի կինոյի և հեռուստատեսության քննադատների միության (SFCC) անդամ է։ 2023–ին եղել է SFCC-ի «Լավագույն ֆրանսալեզու եզակի ֆիլմի» մրցանակաբաշխության ժյուրիի անդամ, իսկ 2024–ին՝ FIPRESCI-ի ժյուրիի անդամ Բրյուսելի ՄԿՓ–ում։ Ֆուլադին իր ներդրումն ունի Քսավիե Դոլանի մասին պատմող կոլեկտիվ գրքում (հրատարակությունը՝ շուտով) և կինոակումբ է կազմակերպել Ռենում։

Ծնվել է Երևանում: Ազատ գրաֆիկով աշխատող թարգմանիչ է, լրագրող, խմբագիր, կինոգործիչ, դասախոս: Ավարտել է Դամասկոսի Արաբերենի ինստիտուտը լեզուն չկրողների համար (Սիրիա, 2002-2003), Կահիրեի համալսարանի արաբերենի մասնագիտական դասընթացը (Եգիպտոս, 2004), Երևանի պետական համալսարանի արաբագիտության բաժինը` բանասիրական գիտությունների թեկնածուի աստիճանով (միջնադարյան արաբական գրականությունից, 2010): Ներկայումս նույն համալսարանում արաբական գրականության դասախոս է: 14 տարեկանից լրագրող է աշխատում` անդրադառնալով հիմնականում մշակութային թեմաների (Ազգային ռադիոյում, տարբեր հեռուստաալիքներում): Վերջին շրջանում առավելապես հրավիրված հեղինակ է մի շարք հանդեսներում (այժմ` “Slide”, “Business Class”, ՙ”uxury”): Եղել է “EL Style” և “Elite Life” ամսագրերի խմբագիրը (2004-2008), “CinemArt” հանդեսի գլխավոր խմբագրի տեղակալը (2008-2009), “Ararat” ամսագրի գլխավոր խմբագիրը (2010-2011): Որպես կինոգործիչ` 2007-ից կարճամետրաժ ֆիլմեր է նկարահանել Հայաստանի Նորարար փորձառական արվեստի կենտրոնի հետ: Նրա վերջին աշխատանքը` “Շնիկով տիկինը. շան վարկածը” (2010) արժանացել է Ժյուրիի հատուկ հիշատակմանը (“Մեկ կադր, մեկ րոպե” ՄԿՓ, Հայաստան, 2010), առաջադրվել` ՀՀ Նախագահի մրցանակին: Բազմաթիվ արտասահմանյան ֆիլմեր է թարգմանել Հայաստանի Հանրային հեռուստաընկերության (2006-2010), “Ոսկե ծիրան”, “Արևորդի” ՄԿՓ-երի համար: Զբաղվում է նաև լուսանկարչությամբ, Paradoxima ընկերության, Հայաստանի Հանրային հեռուստաընկերության, Նարեկացի Արվեստի կենտրոնի համար վավերագրական ֆիլմերի և հեռուստանախագծերի սցենարներ գրում: “Ոսկե ծիրանի” բարձրագույն կինոդպրոցը ներկայացրել է La Corrida Audiovisuelle 2011-ին (Թուլուզ, Ֆրանսիա, 2011), մասնակցել` Հայկական կինոյի, Երևանում Բրիտանական ֆիլմերի փառատոնի, “Ոսկե ծիրան” ՄԿՓ-ի կատալոգների աշխատանքներին: Հայաստանի կինոգետների և կինոլրագրողների ասոցիացիայի անդամ է: Հայաստանյան “Տարվա մարդիկ” նախագծի համահեղինակն ու ղեկավարն է: