Որպես իրանական կինոյի նոր ալիքի խորհրդանշական դեմք` Մեհրջուին համարվում է ամենաինտելեկտուալ ռեժիսորներից մեկը: Ծնվել է 1939-ին Թեհրանում: Երիտասարդ տարիքում մեկնել է Միացյալ Նահանգներ և Լոս Անջելեսում` ընդունվել Կալիֆորնիայի համալսարանի (UCLA) կինոյի բաժինը: Փոխելով մասնագիտացումը` փիլիսոփայություն է ուսանել և 1964-ին` ավարտել համալսարանը: 1965-ին վերադառնալով Իրան` նրա գրեթե անմիջապես սկսել է կինոռեժիսորի կարիերան: 1966-ին նկարահանել է իր առաջին ֆիլմը` «Ադամանդ 33»-ը: Մեհրջուիի երկրորդ խաղարկային կինոնկարը` «Կովը» (1969), նրան ճանաչում է բերել երկրում և միջազգային ասպարեզում: 1971-ին ֆիլմը, գաղտնի դուրս բերվելով Իրանից, ներկայացվել է Վենետիկի ՄԿՓ-ում, որտեղ առանց նախապես ծրագրվելու եւ ենթագրերի` դարձել է այդ տարվա փառատոնի ամենամեծ իրադարձությունը: Սա շրջադարձային աշխատանք էր իրանական կինոյի պատմության մեջ: Հանդիսատեսները մեծ խանդավառությամբ ընդունեցին «Կովը», թեեւ ֆիլմն անտեսել էր շահութաբեր ժապավենների բոլոր ավանդական տարրերը: 1973-ին Մեհրջուին սկսեց նկարահանել իր այն գործը, որը պիտի դառնար ամենամեծ հավանության արժանացած նրա ֆիլմը: «Շրջանի» համահովանավորը Մշակույթի նախարարությունն էր, բայց կինոնկարը բախվեց Իրանի բժշկական շրջանների դիմադրությանը, և մինչեւ 1977-ը ցուցադրությունն արգելված էր: Իսկ արտասահմանում ֆիլմը համընդհանուր հիացմունք առաջացրեց: 1978-ին Բեռլինի ՄԿՓ-ում «Շրջանն» արժանացավ FIPRESCI-ի մրցանակին: 1981-ին Մեհրջուին ուղևորվեց Փարիզ և մի քանի տարի մնաց այնտեղ` այդ ընթացքում ֆրանսիական հեռուստատեսության համար նկարահանելով «Ճանապարհորդություն դեպի Ռեմբոյի երկիր» լիամետրաժ կիսավավերագրական ֆիլմը: Տան կարոտը նրան ստիպեց վերադառնալ Իրան և ձեռնարկել «Կենվորները» (1986)` մի կատակերգություն անշարժ գույքի վաճառքով զբաղվող գործակալի մասին, որը ջանում է բնակարանից վռնդել կենվորներին: «Համուն» ֆիլմում (1989), որ կյանքը խորտակած մտավորականի դիմանկար է, Մեհրջուին ձգտել է պատկերել իր սերնդի հետհեղափոխական շրջադարձը քաղաքականությունից դեպի միստիցիզմ: 90-ականներին Մեհրջուին շարունակեց ֆիլմեր նկարահանել, որոնք առնչվում էին կանանց խնդիրներին: «Բանուն» (1991, էկրան է բարձրացել 1998-ին), քիչ թե շատ, Լուիս Բունյուելի «Վիրիդիանա»-ի տեղափոխումն է Իրան: «Սառա»-ում (1993) նույնը վերաբերում է Իբսենի «Տիկնիկային տունը» պիեսին: «Փարին» (1995), որ Սելինջերի «Ֆրենին և Զուին» վիպակի փախադրումն է, ուշադրություն գրավեց և դատավարության սպառնալիքի տեղիք տվեց մենակյաց գրողի կողմից: «Լեյլան» (1996) ամբողջովին Մեհրջուիի գործն էր եւ առաջինը, որ Արեւմուտքում լայնորեն ցուցադրվեց: Անպտղության և ամեն ինչին խառնվող սկեսրոջ պատճառով փլուզված ամուսնության պատմությունը հիացական արձագանքներ բերեց: Փառատոներից և 1998-ին Լինքոլն կենտրոնի կինոընկերության կազմակերպած լիակատար հետահայաց ցուցադրությունից դուրս` Մեհրջուիի ֆիլմերը մեծ մասամբ անհայտ են Իրանի սահմաններից անդին, մի վրիպում, որը պիտի հուսալ, թե կշտկվի ժամանակի ընթացքում:

Ծնվել է 1947-ին Բելգրադում: Նախկին Հարավսլավիայի ամենանշանավոր ռեժիսորերից մեկը FAMU-ի շրջանավարտների, այսպես կոչված, «չեխական դպրոցի» ներկայացուցիչ է: Ճանաչման է հասել իր կարճամետրաժ վավերագրական աշխատանքներով, բայց խաղարկային ֆիլմերն էին, որ նրան դասեցին եվրոպացի առաջատար ռեժիսորների կարգը: Պասկալևիչի ոճը, թեմաները և տրագիկոմիկական շունչը իրենց հետքն են թողել չեխական նոր ալիքի վրա: Միջազգային ճանաչում է ձեռք բերել հատկապես «Լողափի հսկիչը ձմռանը» (1976), «Հատուկ բուժում» (1980, ներկայացվել է «Ոսկե գլոբուսի»), «Մթնշաղի ժամանակ» (1983, Չիկագոյի ՄԿՓ-ի Գլխավոր մրցանակ), «68-ի վաղանցիկ ամառը» (1984), «Պահապան հրեշտակը» (1987), «Հրաշքների ժամանակը» (1989), «Վառոդի տակառ» (1998, FIPRESCI-ի մրցանակ Վենետիկի ՄԿՓ-ում), «Թե ինչպես Հարին ծառ դարձավ» (2001) և «Միջամառնային գիշերվա երազը» (2004, Սան Սեբաստիանի ՄԿՓ-ի ժյուրիի Մեծ մրցանակ): Նրա վերջին ֆիլմի` «Լավատեսների» պրեմիերան կայացել է 2006-ի աշնանը:

Ծնվել է 1971-ին Ստամբուլում: Ավարտել է Ստամբուլի Բոսֆորի համալսարանը: 1993-ից աշխատում է Ստամբուլի Մշակույթի և արվեստի հիմնադրամում` կազմակերպելով հինգ միջազգային փառատոն (կինոյի, թատրոնի, երաժշտության, ջազի փառատոներ և ժամանակակից արվեստի` երկու տարին մեկ բացվող ցուցահանդես): Եղել է Ստամբուլի ժամանակակից արվեստի 5-րդ, 6-րդ և 7-րդ ցուցահանդեսների համադրողը, 2003-ին` դարձել Ստամբուլի ՄԿՓ-ի փոխտնօրենը: 2006-ից այդ փառատոնի տնօրենն է: Վերջին յոթ տարիներին կազմակերպում է նաև Ստամբուլի աշնանային կինոշաբաթը: NETPAC-ի և Ասիայի խաղաղօվկիանոսյան կինոմրցանակների առաջադրման խորհրդի անդամ:

Ծնվել է 1959-ին Գրացում (Ավստրիա): Սովորել է Սան Ֆրանցիսկոյի արվեստի ինստիտուտում և Վիեննայի կինոակադեմիայում: Բացի ռեժիսոր լինելուց, գրող է և օպերատոր: Պարբերաբար համագործակցում է Ուլրիխ Զայդլի հետ: 1995-ին «Մրջյունների ճանապարհը» ֆիլմի համար արժանացել է Վիեննայի կինոփառատոնի մրցանակի: 2006-ին Գլավոգերի «Աշխատավորի վախճանը» վավերագրական ֆիլմը շահել է «Ոսկե ծիրան» մրցանակը:

Ծնվել է 1963-ին Լվովում: 1982-ին ընդունվել է Մոսկվայի Համամիութենական կինոինստիտուտ (ՎԳԻԿ): 1989 թվականից ի վեր նկարահանել է 23 ֆիլմ, որոնք մասնակցել են ավելի քան 200 միջազգային փառատոների եւ արժանացել 30-ից ավելի մրցանակների: Նրա ֆիլմերը բազմիցս ցուցադրվել են Ռուսաստանի, Ֆրանսիայի, Ֆինլանդիայի, Գերմանիայի, Իտալիայի, Շվեդիայի, Իսրայելի եւ շատ այլ երկրների հեռուստաընկերությունների կողմից: 1996 թվականից հիմնել եւ վարում է «Իրական կինո» հաղորդաշարը ռուսական առաջին հեռուստաալիքով: Նույն թվականից մինչեւ 1999-ը եղել է “REN-TV” հեռուստաընկերության կինոցուցադրումների ծառայության ղեկավարը եւ գլխավոր պռոդյուսերը: 1999-ից 2003-ը ղեկավարել է «Ռոսիա - ՌՏՌ» ալիքի վավերագրական ծրագրերի արտադրությունը: Վերջին տարիներին որպես պրոդյուսեր մասնակցել է ավելի քան 200 ֆիլմի արտադրությանը:

Միակ ամերիկացին է, որ հաստատվել է BBC-ի նշանավոր Համաշխարհային լուրերում: Մինչ Բրիտանիայում հիմնավորված պրոդյուսեր, ռեժիսոր և թղթակից դառնալը ավարտել է Լոնդոնի Էկոնոմիկայի և քաղաքագիտության դպրոցի միջազգային կապերի բաժինը: Որպես վավերագրող անուն է հանել աֆղան կանանց դաժան վիճակի մասին պատմող "Բարձրացնելով քողը" կինոնկարով: Համաշխարհային մամուլում մեծ արձագանք գտավ նրա "Զոհվելով հանուն նախագահի" ֆիլմը. Կարապետյանը թափանցել էր Չեչնիա` վավերագրելու ռուսական բանակի ծանրագույն հանցագործությունը` փախստականների սպիտակ դրոշակակիր ավտոշարասյան ռմբակոծումը: Արձագանքների տեղիք տվեց նաև "Իմ ընկեր վարձկանը"` Հասարակածային Գվինեայում հեղաշրջման փորձի մասին: Կարապետյանը Հարավային Աֆրիկայում մտել էր վարձկանների աշխարհ, որտեղ հեղաշրջումը նախապատրաստվել էր և գաղտնի նկարահանումներ արել Զիմբաբվեում ու Հասարակածային Գվինեայում: Նրա աղմուկ հանած մյուս ֆիլմը Հյուսիսային Կորեայի մասին էր` "Գաղտնի պետության երեխաները", մի կինոնկար, որը հանգամանորեն պատմում է սովի, մարդու իրավունքների ոտնահարման և մարդակերության մասին այդ աղքատ երկրում: Կարապետյանի "Ծածուկ Իրան" ֆիլմը` Իրանի ընդհատակյա ուսանողական շարժման վերաբերյալ, 2005-ին արժանացել է Էդուարդ Ռ.Մըրոուի հեղինակավոր մրցանակին: "LA Times Calendar"-ում Կարապետյանի մասին պատմող հոդվածի վերնագիրը թերևս նրա գործունեության լավագույն բնորոշումն է` "Վավերացնելով ճշմարտությունը վտանգավոր վայրերում": BBC-ի Համաշխարհային լուրերից բացի, Կարապետյանը թղթակցել է NBC-ի Sunrise-ին, Գիշերային լուրերին և CNBC-ի Ֆինանսական լուրերին: Ճանաչված կինոգործիչ Ջ.Մ.Հակոբյանի` Հայոց ցեղասպանությանն անդրադարձող "Ձայներ լճից" կինոնկարի խոսնակն է, ինչպես նաև նրա "Գերմանիան և Հայոց ցեղասպանությունը" մրցանակակիր ֆիլմի սցենարի համահեղինակը: 2007 թվականին «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնում Կառլա Կարապետյանի «Ճչացոթղները» ֆիլմն արժանացել է «Ոսկե ծիրան» մրցանակի Հայկական համայնապատկեր մրցույթում եւ Էկումենիկ ժօուրիի խրախուսական մրցանակի:

Ծնվել է Նյու Ջերսիում, մեծացել` Լոս Անջելեսում: Վաղ տարիքից երաժշտություն է ուսանել, ջութակ, ֆլեյտա, ալտ սաքսոֆոն և բաս կիթառ նվագել տարբեր նվագախմբերում` սկսած սիմֆոնիկ նվագախմբերից մինչև ծանր ռոքի խմբերը: Կինոկարիերան սկսել է Ֆրենսիս Ֆորդ Կոպոլայի «American Zoetrope» ընկերությունում՝ որպես հետազոտական գրադարանի տնօրեն: Շարունակելով երկարամյա համագործակցությունը Կոպոլայի հետ` դարձել է նրա սցենարների խմբագիրը և պրոդյուսերը: Նազարյան պրոդյուսերի առաջին ֆիլմը «Նուռն» է, երկրորդը` «Պատրանքը»` Քըրք Դուգլասի մասնակցությամբ: Տասնամյա ընդմիջումից հետո Կոպոլայի նկարահանած «Երիտասարդություն` առանց երիտասարդության» ֆիլմի գործադիր պրոդյուսերն է: Նկարահանումների ընթացքում գրեթե երկու տարի անցկացրել է Ռումինիայում: Այժմ զբաղված է Կոպոլայի «Տետրո» նոր ֆիլմի արտադրությամբ, որը նկարահանվում է Արգենտինայում:

Ֆրանիսիայի հարավում` Լեսպինյանում, ծնված Պատրիկ Կազալսը փիլիսոփայություն և կինոարվեստ է ուսանել Սորբոնում: Հեռուստատեսային պրոդյուսեր է և ռեժիսոր (1987-ին հիմնել է «Les Films du Horla» սեփական ընկերությունը): Մոտ 50 վավերագրական ֆիլմերի և կինոդիմանկարների հեղինակ է: 1988-2000 թթ. թղթակցել է «Liberation», «Cahiers du Cinema» պարբերականներին և Ֆրանսիական ռադիոյին (France Culture), հոդվածներ գրել տարբեր հանդեսների ու թերթերի համար: Նրա գրքերի թվում են «Մյուզիդորա. տասներոդ մուսան», «Սերգեյ Փարաջանովը» (հրատարակիչ` Cahiers du Cinema) և «Պատմություններ ու լեգենդներ» նշանավոր շարքի երկու գիրք (Nathan հրատարակչություն): 1989-1990 թթ. եղել է Գրքերի ազգային կենտրոնի թոշակառու, 1980-1985 թթ. Աբյուսոնում` մշակութային ակցիայի, Ազգային բեմական կենտրոնի և Try Cinema ցուցասրահի մենեջեր: Կլոդ Միլերի ասիստենտն է եղել «Նվագակցուհին» ֆիլմում (1990) և Օթար Իոսելիանիի առաջին ասիստենտը` Arte հեռուստաալիքի երկու հատուկ թեմատիկ երեկոների ընթացքում (Միակ Վրաստանը, 1994): 1994-1995 թթ. անդամակցել է Արևելյան երկրների և Կենտրոնական Եվրոպայի կինոթատրոնների աջակցության հիմնադրամի նախագծերին (CNC հանձնախումբ), 2004-2006-ին` Վավերագրական ֆիլմերի աջակցության հիմնադրամի նախագծերին (CNC հանձնախումբ): Լսատեսողական միջոցների վարչության (SCAM ) անդամ է:

Ծնվել է 1950-ին Նոր Ջուղայում, Սպահան: Ավարտել է Սպահանի համալսարանի քիմիայի բաժինը: 1971-ին համահիմնադրել է Սպահանի «Ազատ կինո» կազմակերպությունը` ղեկավարելով մինչև 1978-ը: Միաժամանակ զբաղվել է ռեժիսուրայով, նկարահանել «Արշալույսին» (1972), «Հին տիկնիկը» (1973), «Մեկ այլ եղանակ» (1976) կարճամետրաժ ժապավենները: 1970-ից քննադատական հոդվածներով հանդես է գալիս կինոյի և թատրոնի ամսագրերում: Հեղինակ է իրանական կինոյի վետերան ռեժիսորների (Մասուդ Քիմիայի, Բահրամ Բայզաի, Աբբաս Քիառոստամի) և նրանց ֆիլմերի մասին պարսկերեն գրքերի: 1980-ականներից ակտիվորեն աշխատում է նաև հեռուստատեսությունում, նկարահանել է «Իմ բոլոր զավակները», «Ես Ռըզա Նուրկիան եմ», «Լուսանկարիչը», «Վանքի երկնքի տակ», «Թռիչք», «Մարդ, ձի, ձուկ», ինչպես նաև հայկական թեմաներով մի շարք հեռուստաֆիլմեր: Արժանացել է Իրանի կառավարության «Ոսկե ֆիլմ» մրցանակին:

Լոնդոնի Համալսարանական քոլեջի Սկեյդ գեղարվեստի դպրոցում Ռ. Վ. Ֆասբինդերի մասին գիտական թեզ պաշտպանելուց հետո Շեյլա Ջոնսթոնը դարձել է The Independent-ի հիմնադիր լրագրողը, 10 տարի այդ պարբերականում լուսաբանել կինոն: Այժմ գրում է արվեստի մասին Daily Telegraph-ի, The Independent-ի, The Scotsman-ի, Sight and Sound-ի և այլ հրատարակությունների համար: Կինոյի և փոփ մշակույթի մասին դասախոսություններ է կարդացել այնպիսի հաստատություններում, ինչպիսիք են Բրիտանական խորհուրդը, Բրիտանական կինոինստիտուտն ու Բաց համալսարանը եւ հավասարապես կիսում է իր զբաղվածությունը Լոնդոնի և Ֆրանսիայի միջեւ:

1991-ին ավարտել է ԵրՊի-ի (Ճարտարագիտական համալսարանի) տեխնիկական կիբեռնետիկայի ֆակուլտետը, 1999-ին` ԵԹԿՊԻ-ի կինոգիտական բաժինը: 1995-ից կինոքննադատական հոդվածներով հանդես է գալիս հանրապետական թերթերում եւ ամսագրերում: Հրապարակումներ ունի նաեւ Հայաստանից դուրս: 1999-ից դասավանդում է «Կինոյի պատմություն» առարկան ԵԹԿՊԻ-ում, իսկ 2002-ից` ԵՊՀ-ում: 1998-ից` Հայաստանի կինոգետների եւ կինոլրագրողների ասոցիացիայի, 2000-ից` Կինոքննադատների եւ կինոլրագրողների միջազգային ասոցիացիայի (FIPRESCI), իսկ 2007-ից` Հայաստանի կինեմատոգրաֆիստների միության անդամ է: 2001-ին մասնակցել է Լայպցիգի համալսարանում տեղի ունեցած «Ինքնության փոփոխության արտահայտությունը տեսողական արվեստներում» միջազգային գիտաժողովին` հանդես գալով հետխորհրդային շրջանի հայ կինոյի մասին «90-ականներ. գալիքի տագնապներ, գալիքի հույսեր» զեկույցով: 2003-ին ընդգրկվել է Սոչիի «Կինոտավր» միջազգային կինոփառատոնի FIPRESCI-ի ժյուրիի կազմում: Հեղինակ է վավերագրական ֆիլմերի սցենարների. «Ուղիներ» (ռեժ. Ա. Շահբազյան, 2000), «Հղիության արհեստական ընդհատում» (ռեժ. Լ.Գևորգյան, 2001), «Հավերժական գույնի գաղտնիքը. որդան կարմիր» (ռեժ. Ա.Շահբազյան, 2002), իսկ 2007-ին ռուսական «Կուլտուրա» հեռուստաալիքի «Ավելին, քան սեր» ֆիլմաշարի համար գրել է Արամ Խաչատրյանին նվիրված վավերագրական ֆիլմի սցենարը (ռեժ. Ա.Երիցյան): Հեռուստատեսությամբ ներկայացրել է կինոյին նվիրված հաղորդաշարեր` «Սինեմատոգրաֆ», «Ուշացած պրեմիերա»: 2002 թ. լույս է տեսել «Էջեր ուրիշի օրագրից» պատմվածքների ժողովածուն: Պատմվածքներից մի քանիսը տեղ են գտել 2003-ին ռուսերեն լեզվով հրատարակված «Современная армянская женская литература» ժողովածուում:

Ծնվել է 1969-ին Թուրքիայում: 1991-ին ավարտել է Ստամբուլի համալսարանի հաղորդակցությունների բաժինը: 1992-ին սկսել է աշխատել «Milliyet Art Review»-ում և «Milliyet» օրաթերթում: Այս մեդիա խմբում անցկացրած 16 տարիներին եղել է թղթակից, կինոքննադատ և «Art Review»-ի խմբագիր: Միաժամանակ իր քննադատ գործընկերների հետ կինոծրագրեր է ստեղծել թուրքական ռադիոյի և TRT 2 հեռուստաընկերության մշակութային ալիքի համար: Ծրագրել և ներկայացրել է 24-րդ լրատվական ալիքի «Թեմատիկ ֆիլմեր» հաղորդաշարը: 2008-15 թթ. աշխատել է որպես «Star» օրաթերթի քննադատ և սյունակագիր: Ալին Թաշչյանը Թուրքիայի բոլոր խոշոր փառատոների խորհրդատուն ու ծրագրերի համակարգողն է եղել, անդամակցել բազմաթիվ ազգային և միջազգային կինոփառատոների ժյուրիներին: Եվրոպական կինոակադեմիայի անդամ է: Չորս տարվա փոխնախագահությունից հետո 2014-ին ընտրվել է FIPRESCI-ի նախագահ: Այժմ գրում է Թուրքիայի մշակույթն ու արվեստը ներկայացնող www.sanatatak.com նշանավոր հարթակում:

Լրագրող և կինոքննադատ: Հետևել է մանկավարժության դասընթացի և գիտական աստիճան ունի հոգեբանությունից: Դարձել է ուսուցիչ, ապա` Անտվերպենի թեմի կաթոլիկական կրթության տնօրենը: 1968-ից Կաթոլիկական կինոլիգայի (այժմ` Film Magie) անդամ է, իսկ 1993-ից` այս կազմակերպության և դրա Անտվերպենի շրջանային կոմիտեի նախագահը: 30 տարի գրում է կինոհանդեսների համար` որպես անկախ լրագրող: 2005-ի հունիսից SIGNIS-ի եվրոպական բաժնի նախագահն է: Եղել է Լոկառնոյի, Մոնրեալի և Կաննի էկումենիկ ժյուրիների անդամ:

Ծնվել է 1977 թ. Մասիսում: Ուսանել է Սուրբ Էջմիածնի Գեւորգյան ճեմարանում: Անգլերեն լեզու եւ հոգեբանություն է սովորել Քոնքորդիա քոլեջում (ԱՄՆ): Աստվածաբանության բակալավրի աստիճանն ստացել է Մեծ Բրիտանիայի Լիդսի համալսարանում, իսկ մագիստրոսինը` Օքսֆորդի: Վազգենյան հոգեւոր դպրոցի տեսուչն է:

Ֆրանսիայի ռեֆորմիստական եկեղեցու և Ժնևի բողոքական եկեղեցու պաստոր: Կաննում անցկացրած մանկությունից, համալսարանում մանկավարժություն և հումանիտար գիտություններ ուսանելուց հետո սովորել է Մոնպելյեի (Ֆրանսիա) Բողոքական աստվածաբանական համալսարանում, ավարտել է նաև Չիկագոյի և Ռիչմոնդի (ԱՄՆ) Բողոքական աստվածաբանական համալսարանը: Քահանա է եղել ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի և Շվեյցարիայի տարբեր եկեղեցական ծխերում: PRO-FIL–ի (Ֆրանսիա), WACC-ի անդամ է, INTERFILM-ի փոխնախագահ: 2000-ից, որպես INTERFILM-ի պատվիրակ, SIGNIS-ի հետ կազմում է Կաննի փառատոնի էկումենիկ ժյուրին: Եղել է Լոկառնոյի, Բեռլինի, Կաննի և Մոնրեալի կինոփառատոների էկումենիկ ժյուրիի անդամ: